Hier mijn verhaal. Ik ben Lars en ben 40 Jaar oud. In de loop van een scheiding kom je op een punt dat het voor de kinderen beter is om te vertrekken… maar ja dat is easyer said then done.
Waar moet je heen. Een vriend of vriendin, oom, tantes. Hoe lang willen ze je opvangen.
Je weet niet waarheen, want een week ergens onderdak is een veel gehoord antwoord, iets moet eindig zijn. Maar ja hoe dan verder.
Een huis is niet zomaar gevonden. Voor de opvang van dakloze en verslaafden ben je te goed, want je hebt geen drank of drugs probleem. De scenario’s van onder een brug en kartonnen dozen dringen zich al aan mij op.
Gelukkig liep ik Yolanda van de stichting Op Weg Naar Huis tegen het lijf tijdens een collecte.
In augustus kwam een plek vrij in Oud-Beijerland in een woonhuis met vijf mannen… Ik kon weer ademen.
Nu zitten we in november en kan ik weer vooruit kijken en gaan bouwen aan een nieuwe toekomst.
Tuurlijk zal ik nog wel eens spoken en demonen zien uit een verleden want een scheiding tekent je zonder twijfel, maar ik kan weer lachen, de vader zijn die ik wil zijn voor mijn kinderen en ook een huisje, een eigen veilige plek zal goedkomen!
